BASES
Microrrelato individual orixinal e inédito cunha extensión máxima de 100 palabras sobre a temática “OS CONFLICTOS BÉLICOS”, que denuncien, describan ou fagan reflexionar sobre esta cuestión.
O título e o nome e curso do alumnado non contará nesas 100 palabras.
Valorarase a orixinalidade, o contido e a calidade lingüística.
Participantes: Alumnado do CIFP Compostela
Lingua: Galega
Data límite de entrega: 31 de Xaneiro do 2024.
Presentación: Publicar como comentario nesta entrada do blog indicando nome, curso e ciclo que estades a cursar no CIFP Compostela.
Xurado:
O xurado estará composto por profesorado do Equipo de Dinamización da Biblioteca e do Equipo de Dinamización da Lingua Galega.
Premio: Vale de 50 euros para gastar nunha librería do comercio local
“SONS DE TELEVISIÓN” DE CARLA DEVESA CUTRÍN (2º CS DE EDUCACIÓN INFANTIL).
ResponderEliminarOs sons que atormentan as nosas cabezas cada día máis frecuentes e máis preto. O non saber que vai pasar, que será das nosas familias, de nós mesmos… Miles de cuestións e non obteño resposta. Eu son quen de sentir tanto e eles non senten nada. Gañan combates e arrebatan vidas. Iso é só o comezo da historia, non sei cal será o desenlace, espero poder escribilo pero se non son quen, pecha os ollos e pensa en que os sons están preto e eso que só os escoitas a través da televisión.
Grazas pola túa participación. Entrega de premios o venres díaa 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
EliminarAinoa Ferreiro Godón. 2EDIN
ResponderEliminarA carta que se perdeu no mar
Imos remando mar adiante, o vento comeza a soprar, a noite asoma, o medo aflora. Penso en ti naiciña, cúrame deste frío, preciso os teus agarimos que cosías con fío.
Penso nesa imaxe que me aterra, as nosas mans escapando da guerra.
Escoito os berros ó ritmo das bombas, lémbrome de ti, amigo que voa coas pombas.
Oxalá poder mirar ao ceo e falarche porque me doe o corazón da rabia de quen nos odia, de quen nos mata, quero a liberdade de correr como un neno sen estar rodeados de veleno.
Volve naiciña, sálvame antes de convertirme en cinza.
Grazas pola túa participación. Entrega de premios o venres díaa 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
EliminarMª Luísa Abet Lafuente 2º CS Integración Social
ResponderEliminarDesfagamos a guerra e fagamos a paz
Existiron tempos nos que os españois buscábamos un lugar donde procurar un sustento económico e atopar unha estabilidade que permitira sustentar ás nosas familias, por iso moitos decidiron migrar. A morriña de voltar á nosa terra era inmensa, como tamén o relatou miles de veces Rosalia de Castro nos seus poemarios. «Non permitás qu’aquí morra,
airiños de miña terra, qu’ainda penso que de mortahei de sospirar por ela.»
Aínda así, a inquedanza de voltar e non ter que “meter na boca” era aínda maior.
Entón, pregúntome todos os días: Por qué lle é tan complexo a xente comprender que haxa persoas que precisen migrar a terras españolas?, e sobre todo como está a pasar co pobo palestino. Xente obrigada a migrar por temas de guerra. Chegan a España, e son decoñecedoras da nosa lingua, aterradas por todo o sufrimento e medo que lles percorre por todo o corpo, tendo que abandoar o seu país de orixe para darlle sustento ás súas familias, ou o pouco do seo familiar que lles queda porque unha parte deles foron asasinados.
Fai falla máis empatía no mundo, e por qué non comezamos por visibilizalo? Aínda que só sexamos uns poucos os que o fagamos, cada granciño de axuda servirá para crear un apoio para todas esas persoas migradas e espoliadas, e de algún xeito facer que se sintan un pouco menos aterradas.
Grazas pola túa participación. Entrega de premios o venres día 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
EliminarSaray Paredes 1º CS Educación Infantil "VULCANO"
ResponderEliminarEles acabaron con todo, pero non de todo. Primeiro leváronse os nosos bens, e con eles, os recordos de tempos pasados de xuventude, seguiulles a terra, arrebatada das nosas máns. Baixo a premisa de liberdade esparciron o odio sobre a nosa nación, repartindo ignorancia e medo. Agrupáronnos coma un rebaño controlado baixo o ollo xulgador dun home alleo ás nosas vidas, que se levaba un a un ao pozo da morte e o esquecemento, sen embargo, o único que non poden levar son ás nosas almas, onde ronca un xigante durmido, agardando espertar.
Grazas pola túa participación. Entrega de premios o venres díaa 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
EliminarNuria Martínez Rodríguez 2ºIS
ResponderEliminar"VÉMONOS PRONTO"
Non sei que fixemos para merecer isto, o que todas conocemos como soidade. Tiña miña vida feliz, non éramos os que posuíamos máis, pero sí os que máis amor se tiñan. Agora empezarei de cero, non teño ao meu marido ni aos meu fillo preto. Onde estarán? Non o sei. Estou baixo os escombros da nosa propia casa, sen poder ver máis alá de un monte de terra e anacos de cemento. Escoito os sollozos do meu propio bebé, e non podo facer nada por el. Cada segundo que pasa son e estou máis débil, adeus, vémonos pronto.
(Texto corrixido)
ResponderEliminarNuria Martínez Rodríguez 2ºIS
"VÉMONOS PRONTO"
Non sei que fixemos para merecer isto, o que todas coñecemos como soidade. Tiña miña vida feliz, non éramos os que posuíamos máis, pero sí os que máis amor se tiñan. Agora empezarei de cero, non teño nin ao meu marido nin ao meu fillo preto. Onde estarán? Non o sei. Estou baixo os escombros da nosa propia casa, sen poder ver máis alá de un monte de terra e anacos de cemento. Escoito os sollozos do meu propio bebé, e non podo facer nada por el. Cada segundo que pasa estou máis débil, adeus, vémonos pronto.
Grazas pola túa participación. Entrega de premios o venres día 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
EliminarUxía Barbeito Morono
ResponderEliminar2 Integración Social
Tres da mañá.
Escoito gritos, axitación, choros. Levamos neste zulo 10 días, sin apenas nada.
Nahid leva de parto 14 horas e eu, unha rapaza de 16 anos, son a única que ofreceu asistila. Non hai auga, non hai toallas, nn sei como facelo.
Empezan a falar polo baixo, non creen que sobreviva.
Ninguén axuda.
Penso na nena que está por nacer, non merece nacer entre escombros, ao frío, sucia.
Ninguén o merece.
Egoísmo, eso é o que é a guerra. que será de Nahid? De min? De todas as que veñen?
Grazas pola túa participación. Entrega de premios o venres día 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
EliminarAna Candamo García
ResponderEliminarTítulo: Entre sombras e entullos.
Na escuridade da noite, María abraza aos seus fillos nun recuncho polvoriento do seu fogar esnaquizado. O estrondo das bombas ecoa mentres o medo se cerne sobre eles.
As bágoas silenciosas reflicten a perda dun fogar e a incerteza do mañá. A súa vida, unha vez plena, agora debuxase en ruínas.
Os queixumes de veciños desgarran o silencio. Nese instante, María sostén a esperanza con forza, anhelando un amencer onde os seus fillos vivan sen temor.
Pero por agora, só queda a noite e o eco persistente da destrución.
2° de Integración Social
EliminarGrazas pola túa participación. Entrega de premios o venres día 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
EliminarGAILA ALVAREZ SANTOS 2ºEDIN
ResponderEliminar“PALABRAS DE PAZ”
“Na escola estamos facendo unha tarefa de clase, non me gustan moito pero, ainda así, a profesora mándanolas facer. Personalmente eu non vexo que sexan de moita utilidade para o que estamos a vivir, non sei que utilidade ten saber canto son dúas mazás máis dúas peras, non vexo de moita utilidade saber cal é o suxeito e o predicado dunha frase, non sei… Xa non sei nada, o que si sei é que quero que as palabras da miña libreta saian e se fagan realidade, palabras como “paz”, “recoinciliación”, “tranquilidade”, “compasión”, “solidaridade”, “armonía”… “
Unha bomba cae e fai escombros a escola. Mentres os folios dunha libreta, cheos de palabra de paz, voan.
Grazas pola túa participación. Entrega de premios o venres día 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
EliminarMARIO GONZÁLEZ DOVAL 2ºTSIS
ResponderEliminar"A GUERRA INVISIBLE"
"Na marxinalidade dunha vila asolagada pola guerra, María, cun sorriso feble, sostiña unha carta ennegrecida pola cinza e pó das ruínas. O seu amor, Manuel, partira ao frente, deixándolle a esencia das súas palabras nun papel desgastado polo tempo. Entre ruínas, Maria , sentíase enlazada á súa espera, cuxa promesa resoaba nas palabras deste: "A guerra separanos, mais eu sintome máis preto de ti que nunca." Coas palabras como refuxio, María agardaba a volta do seu benamado, nunha vila onde o sufrimento e a loita erguían sombras, pero o amor persistía coma a luz fráxil tras as noites de escuridade.
Grazas pola túa participación. Entrega de premios o venres día 2 de febreiro ás 13:30 na biblioteca
Eliminar